De glimlach die achter een mondkapje verborgen blijft

Lang, lang geleden, toen COVID-19 nog niet bestond, knuffelden mensen met elkaar. Gewoon zonder aarzeling omdat ze het fijn vonden elkaar weer te zien. Een warme omhelzing die een vriendschap extra waarde geeft. Een troostende arm om een schouder, een spontane vreugdevolle kus op de wang of een bemoedigend klopje op iemands rug. Ik mis het enorm.

Tegenwoordig zwaaien we ongemakkelijk naar elkaar, van een afstandje. We stormen het huis van onze vrienden binnen en gaan meteen op onze stoel zitten, want tja elkaar begroeten is er niet meer bij. Onze glimlach blijft verscholen achter de bescherming van een mondkapje.

Ik weet het, ik weet het. Het dient natuurlijk een groter doel. We willen met ons allen veilig en gezond blijven. Ik doe mijn best en draag daar zoveel mogelijk mijn steentje aan bij.

Maar…..

Ik zie wat die sociale afstand met mensen doet. Het maakt eenzaam. Het doel heiligt de middelen niet altijd meer.  Men lijkt minder bang om ziek te worden dan om alleen te blijven. Eerlijk gezegd heb ik daar wel begrip voor. Sommige mensen zien dagenlang niemand, laat staan dat ze kunnen knuffelen.

We zijn mensen en we houden nu eenmaal van nabijheid. Warmte. Aanraking. Verbinding.  Samen het leven vieren doe je met elkaar. Je deelt je leven met anderen. Hoe anders is de wereld op dit moment?

Mensen die binnen 72 uur van gezond naar ziek gaan en zelfs komen te overlijden. Nabestaanden die slechts van een afstand daar getuige van kunnen zijn en daarbovenop een uitvaart moeten regelen voor maximaal 30 personen. Rituelen die normaalgesproken zo belangrijk zijn moeten ingekort of anders. Alle mensen die geenfatsoenlijk afscheid hebben kunnen nemen. Onze nabijheid is door alle maatregelen op gepaste afstand geplaatst.

Toch maken we van alle ellende er het beste van. Ondanks alles ontstaan er hele mooie initiatieven. Dat toont de allermooiste kant van ons menszijn, vind ik. Hartverwarmende acties om toch die nabijheid te tonen. Heerlijk! Talloze alternatieven om toch ‘samen’ te kunnen zijn. Wat zijn we vindingrijk!

Hoeveel impact heeft een klein gebaar? Dat lieve attente kaartje voor een vriendin, die vreemde die een vrolijke raamtekening maakt om je dag op te vrolijken. Boodschappen doen voor de buurvrouw die haar huis niet uit mag. Dat extra bosje bloemen. Gewoon zomaar, omdat het allemaal toch nog kan!

Kom, laten we elkaar, zeker in deze donkere wintermaanden, die extra warmte sturen. Laten we ons verwarmen door de liefdevolle aandacht voor elkaar. Ik ga meteen wat kaartjes schrijven. Doe je mee?