liefdevolle verbinding
Lang, lang geleden, toen COVID-19 nog niet bestond, knuffelden mensen met elkaar. Gewoon zonder aarzeling omdat ze het fijn vonden elkaar weer te zien. Een warme omhelzing die een vriendschap extra waarde geeft. Een troostende arm om een schouder, een spontane vreugdevolle kus op de wang of een bemoedigend klopje op iemands rug. Ik mis het enorm.
Tegenwoordig zwaaien we ongemakkelijk naar elkaar, van een afstandje. We stormen het huis van onze vrienden binnen en gaan meteen op onze stoel zitten, want tja elkaar begroeten is er niet meer bij. Onze glimlach blijft verscholen achter de bescherming van een mondkapje.
Ik weet het, ik weet het. Het dient natuurlijk een groter doel. We willen met ons allen veilig en gezond blijven. Ik doe mijn best en draag daar zoveel mogelijk mijn steentje aan bij.
Maar…..
Ik zie wat die sociale afstand met mensen doet. Het maakt eenzaam. Het doel heiligt de middelen niet altijd meer. Men lijkt minder bang om ziek te worden dan om alleen te blijven. Eerlijk gezegd heb ik daar wel begrip voor. Sommige mensen zien dagenlang niemand, laat staan dat ze kunnen knuffelen.
We zijn mensen en we houden nu eenmaal van nabijheid. Warmte. Aanraking. Verbinding. Samen het leven vieren doe je met elkaar. Je deelt je leven met anderen. Hoe anders is de wereld op dit moment?
Mensen die binnen 72 uur van gezond naar ziek gaan en zelfs komen te overlijden. Nabestaanden die slechts van een afstand daar getuige van kunnen zijn en daarbovenop een uitvaart moeten regelen voor maximaal 30 personen. Rituelen die normaalgesproken zo belangrijk zijn moeten ingekort of anders. Alle mensen die geenfatsoenlijk afscheid hebben kunnen nemen. Onze nabijheid is door alle maatregelen op gepaste afstand geplaatst.
Toch maken we van alle ellende er het beste van. Ondanks alles ontstaan er hele mooie initiatieven. Dat toont de allermooiste kant van ons menszijn, vind ik. Hartverwarmende acties om toch die nabijheid te tonen. Heerlijk! Talloze alternatieven om toch ‘samen’ te kunnen zijn. Wat zijn we vindingrijk!
Hoeveel impact heeft een klein gebaar? Dat lieve attente kaartje voor een vriendin, die vreemde die een vrolijke raamtekening maakt om je dag op te vrolijken. Boodschappen doen voor de buurvrouw die haar huis niet uit mag. Dat extra bosje bloemen. Gewoon zomaar, omdat het allemaal toch nog kan!
Kom, laten we elkaar, zeker in deze donkere wintermaanden, die extra warmte sturen. Laten we ons verwarmen door de liefdevolle aandacht voor elkaar. Ik ga meteen wat kaartjes schrijven. Doe je mee?
“Mam, ik voel me niet zo lekker”, zegt onze oudste tegen me tijdens onze busrit omhoog. De buschauffeur heeft er zin in want hij rijdt als een bezetene de steile berg op, zo langs de afgrond zonder vangrail. Dat hij een door de wol geverfde chauffeur is, blijkt wel als hij de bus gladjes door elke haarspeldbocht heen manoeuvreert. Ik ben er niet echt gerust op, ondanks zijn ervaring. Hoe vaak heb ik die nieuwsberichten over busongelukken voorbij zien komen? Ik ril.
“Als je zelf geen plannen maakt, word je opgenomen in de plannen van een ander. ”Mijn cliënte knikt instemmend. Ze begrijpt maar al te goed waar dit over gaat. Sinds ze terug is van haar reis naar Australië, waar ze twee maanden alleen doorheen reisde, wordt er aan haar getrokken. “Allemaal lieve mensen hoor”, verzekert ze me. “Maar het verstikt me zo.”
De belangrijkste relatie die je kunt hebben is met jezelf. Want van daaruit, vanuit jouw kern, maak je de beste keuzes voor jezelf. Van daaruit kies je de mensen die bij je passen, die je steunen en voeden. Alleen jij kunt ten volle bepalen welk leven voor jou de meeste voldoening geeft. Jij bepaalt, niet iemand anders. Dat brengt me op de volgende quote die ik mooi vind en die ik met jou wil delen:
