Innerlijke kracht
De belangrijkste relatie die je kunt hebben is met jezelf.
Want van daaruit, vanuit jouw kern, maak je de beste keuzes voor jezelf. Van daaruit kies je de mensen die bij je passen, die je steunen en voeden.
Alleen jij kunt ten volle bepalen welk leven voor jou de meeste voldoening geeft. Jij bepaalt, niet iemand anders.
Dat brengt me op de volgende quote die ik mooi vind en die ik met jou wil delen:
“Onze waarden en gevoel van verbondenheid zijn niet onderhandelbaar met andere mensen. Die dragen we in onze harten.
Ik onderhandel niet met jou wie ik ben. Want als ik dat doe, dan mag ik misschien bij jou passen, maar ik behoor dan niet langer mezelf toe.
En dat is een verraad dat ik niet langer meer wil plegen.” Dit zijn de woorden van de Amerikaanse hoogleraar en auteur Brené Brown.
Kruispunt
Vandaag kwam dit onderwerp ter sprake tijdens een sessie met mijn cliënt.
Als je op een kruispunt staat en je partner wil naar links en jij wilt naar rechts.
Wat doe je dan?
Als naar rechts gaan betekent dat je hem kwijtraakt, dan is die afslag nog niet zo gemakkelijk gemaakt.
Maar als naar links gaan ten koste gaat van jou en jij jezelf daarmee geweld aan doet, wat is dan nog de optie?
Je zult je verbazen hoeveel mensen ervoor kiezen om toch naar links te gaan.
Zichzelf opofferend omdat de weg naar rechts te spannend is, verlies betekent.
Klopt dat eigenlijk wel? We denken vaak in verliezen. Bang om de ander kwijt te raken.
Maar wat daarbij over het hoofd wordt gezien is dat we door voor de ander te kiezen (en niet voor jezelf) ook verlies lijden.
In mijn ogen een veel belangrijker verlies: Zoals Brené dat al verwoordt: je verliest jezelf.
Concessies doen
Telkens als je “Ja” zegt tegen iets waarbij je eigenlijk “Nee” bedoelt, dan brokkelt een stukje van jouw zelfvertrouwen af.
Immers, je kunt niet vertrouwen op jezelf. De mening van de ander is in veel gevallen belangrijker.
Je doet concessies in wie je bent omwille van de ander.
In elke relatie draait het om geven en ontvangen, zeker!
Maar wanneer geven betekent dat je jezelf geweld aan doet, dan klopt er iets niet.
Spagaat
Ik snap de spagaat waarin mijn cliënt zit ook echt wel.
Het is niet niks om over zulke grote life-events een beslissing te maken.
In mijn ogen, en misschien is dat wel de inmiddels rijke ervaring die ik heb in het mezelf wegcijferen,
biedt dit kruispunt een enorme kans om jezelf opnieuw onder de loep te nemen. De balans op te maken en kijken waar je op dit moment staat.
Als je even stilstaat, dan kun je namelijk terugkijken en zien waar je vandaan komt.
Wat zijn de keuzes die je hebt gemaakt? Kloppen ze nog?
Wat is belangrijk voor je? Wie zijn belangrijk voor je? Wat voedt jou? Wat wil je?
Maak die balans maar op. Kom tot de ontdekking wie je bent op dit moment. Zie maar wat en wie je in je leven wilt. Jij hebt daarin de regie.
En jij mag het op jouw manier en tempo doen.
Bouwen op mezelf
In de tussentijd kun je misschien alvast gaan oefenen. Bijvoorbeeld: Hoe wil ik mijn tijd besteden? Wil ik met mijn partner een serie kijken of voel ik er meer voor om nu dat schilderij af te maken, omdat ik daar blij van word? Elke keer wanneer je ja zegt tegen jezelf groeit je zelfvertrouwen, wist je dat?
Feitelijk betekent het: Ik kan bouwen op mezelf.
Dat zal jou uiteindelijk sterken in het maken van die moeilijke keuzes straks.
En niet vergeten: Het is jouw keuze, wie je bent en wat jou gelukkig maakt is niet onderhandelbaar!
“Als je zelf geen plannen maakt, word je opgenomen in de plannen van een ander. ”Mijn cliënte knikt instemmend. Ze begrijpt maar al te goed waar dit over gaat. Sinds ze terug is van haar reis naar Australië, waar ze twee maanden alleen doorheen reisde, wordt er aan haar getrokken. “Allemaal lieve mensen hoor”, verzekert ze me. “Maar het verstikt me zo.”
Op een van mijn meest kwetsbare momenten zijn verpleegkundigen mijn redding geweest. Zowel letterlijk; ze hebben mijn leven gered door adequaat te handelen, als figuurlijk: hun aanwezigheid maakte mijn ziekenhuisverblijf stukken aangenamer.
“Sinds de dood van mijn vader voel ik me anders dan daarvoor,” zucht ze. Mijn cliënte van bijna 25 jaar oud zit tegenover me. Een paar maanden geleden moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar ernstig zieke vader. Veel te vroeg. Voor hem, maar ook voor haar. In één klap is ze naast haar vader óók haar onbezorgdheid kwijt, zo vertrouwt ze me toe.