Er zijn momenten in je leven waarin je te maken krijgt met verlies van iets wat je dierbaar was. Een dierbare, je huwelijk, de hoop op een kind of een fijne baan. Je rouwt om iets wat verloren is gegaan. Hoe ga je hiermee om? Hoe ga je verder na een groot verlies?
Wat heb je nodig om je weer in balans te zijn? Om de rust weer te doen laten terugkeren, het vertrouwen in jezelf weer te hervinden of dat blije en contente gevoel over jezelf weer te voelen?
Je kunt de vinger er niet precies op leggen, maar één ding weet je wel: het mag anders!
Hoe sta jij op dit moment in jouw leven? Waar je nu bent is niet precies waar je wilt zijn. Alles wat je probeert, werkt niet meer.
Je bent aan het overleven. Je doet je best maar het brengt niet meer waar je op hoopt. Hoe leef je een leven dat echt bij jou past? Een leven met meer rust, energie en voldoening?
"Rustig, vanuit levenservaring én innerlijke wijsheid stelt Minke je vragen die je jezelf (nog) niet hardop durft te stellen. Met compassie en humor - én door af en toe een beetje te 'prikken' - maakt zij verbinding tussen hoofd en hart, verstand en gevoel. Zo geraak je, via deze geheel eigen 'Minke-methode', steeds meer thuis bij jezelf."
Maria - 45 jaar
“Sinds de dood van mijn vader voel ik me anders dan daarvoor,” zucht ze. Mijn cliënte van bijna 25 jaar oud zit tegenover me. Een paar maanden geleden moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar ernstig zieke vader. Veel te vroeg. Voor hem, maar ook voor haar. In één klap is ze naast haar vader óók haar onbezorgdheid kwijt, zo vertrouwt ze me toe.
Vandaag realiseerde ik me iets heel waardevols. Deze keer was het niet alleen mijn hoofd dat iets bedacht en wist, maar mijn hele lichaam deed mee. Ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam. Zo apart en fijn tegelijkertijd. Wat ik voelde? Ik voelde een diepe verbondenheid met mijn oma. En met die verbinding leek het alsof ze hier bij me in de kamer stond. Mijn lieve oma, die volgende maand al 15 jaar niet meer bij ons op aarde is.
Maandagmiddag, 16.30 uur. Mijn laatste cliënt van vandaag trekt de deur achter zich dicht. Een kwartier later loop ik richting mijn fiets om terug naar huis te gaan. Het is een half uurtje fietsen van mijn praktijk naar mijn woonplaats. Met het zonnetje dat schijnt en een mooie route door het bos, is dat een prettig vooruitzicht. Als ik mijn tas in mijn fietstas stop, merk ik echter dat de fiets andere plannen met me heeft: lekke band! Een zucht ontsnapt uit mijn mond. Mijn verwoede pogingen het te fixen ten spijt, moet ik beslissen wat ik nu ga doen: Iemand bellen om te vragen me op te halen? De fiets laten staan en met de bus terug? Of, ga ik lopen met de fiets aan de hand?
