Een warme hand

Op een van mijn meest kwetsbare momenten zijn verpleegkundigen mijn redding geweest. Zowel letterlijk; ze hebben mijn leven gered door adequaat te handelen, als figuurlijk: hun aanwezigheid maakte mijn ziekenhuisverblijf stukken aangenamer.
En is dat eigenlijk niet wat we allemaal willen als we op ons kwetsbaarst zijn?  Het gevoel hebben dat je in goede handen bent en dan nog het liefst in liefdevolle en verzorgende handen?

Dertig jaar oud was ik, toen er bij mij schildklierkanker werd geconstateerd. Mijn leven stond op zijn kop. Kanker, ik?!  Ik was negen maanden daarvoor moeder geworden van onze dochter Eva en ik wilde toch helemaal niet bezig hoeven zijn met ziekenhuisbezoeken? Laat staan met operaties en levensbedreigende situaties? Het leven had echter andere plannen met me, helaas.

Zoals ieder ander zou doen als hij in mijn schoenen stond, deed ook ik mijn best om er zo goed mogelijk doorheen te komen. Het was niet voor de eerste keer dat ik was overgeleverd aan de zorg van artsen en verpleegkundigen, maar dit was wel de heftigste. Geen idee hebbende van wat me te wachten stond, ging ik vol goede moed de operatie in. Ik kon toen niet bevroeden dat ik vijf dagen later getraumatiseerd zou raken door een levensbedreigende situatie.

Het staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Mijn lichaam was totaal verlamd maar ik was volledig bij bewustzijn. Ik zag artsen en verpleegkundigen zich binnen no-time rondom mijn bed verzamelen. Aan weerszijden stond een verpleegkundige. Één daarvan, een jonge meid van begin twintig, hing over me heen gebogen en veegde mijn tranen af en sprak geruststellende woorden om de ondraaglijke situatie draaglijker te maken. Ik lag inmiddels met een ontbloot bovenlijf en bevestigd aan allerlei draden in dat ziekenhuisbed. Naakt in al mijn kwetsbaarheid.

Het was hetzelfde tweetal verpleegkundigen dat me na afloop, toen het gevaar geweken was, waste, verzorgde en troostte. Op dat moment was het wat het was, ik had niet zoveel ruimte om erbij stil te staan. Maar terugkijkende op die tijd besef ik hoe waardevol zulke ogenschijnlijke kleine gebaren zijn. Ik zat daar letterlijk nog na te trillen van wat er was gebeurd en zij zorgden ervoor dat ik dat heftige moment niet alleen hoefde te herbeleven. Hun aanwezigheid en oprechte zorg voor mij maakte dat ik me gedragen voelde. Hoe anders zou dat zijn geweest als ik een koude onverschillige kikker bij me had gehad? Want ik weet, uit ervaring, dat dit helaas ook kan gebeuren.

Als patiënt wil je namelijk niet alleen in vakkundig goede handen zijn, maar ook in zachte en warme handen. Dat voel je als patiënt meteen, wanneer de zorgverlener oprecht begaan is met je. Noodzakelijk en onbetaalbaar als je het mij vraagt.
Juist dat stukje menselijkheid heeft mij en mijn herstel zoveel goed gedaan. Voor hen was ik geen nummer of een calamiteit op een gewone werkdag. Voor hen was ik Minke, een medemens, moeder van Eva, echtgenote van Joost, dochter, zus en vriendin.
‍

Daarvoor ben ik hen voor altijd dankbaar.


Deze blog heb ik geschreven voor Oncologica, een vaktijdschrift voor oncologieverpleegkundigen en verpleegkundig specialisten oncologie.
(Editie 4 van 2023)