Betekenis geven
“Sinds de dood van mijn vader voel ik me anders dan daarvoor,” zucht ze.
Mijn cliënte van bijna 25 jaar oud zit tegenover me. Een paar maanden geleden moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar ernstig zieke vader.
Veel te vroeg. Voor hem, maar ook voor haar.
In één klap is ze naast haar vader óók haar onbezorgdheid kwijt, zo vertrouwt ze me toe.
Haar peinzende blik verraadt haar inwendige worsteling met deze nieuwste verandering in haar jonge leven. Eigenlijk is ze te vroeg geconfronteerd met de ‘serieuze’ kant van het ouder worden.
Waar ze eigenlijk nog meer een twintiger had willen zijn en onbezorgd had willen genieten van de jongvolwassenheid, voelt ze zich nu een eind dertiger die, als het ware, de zorg en verantwoordelijkheid heeft over haar kinderen.
Veel van haar leeftijdsgenoten zitten nog in die andere fase. Lekker feesten, borrelen en wat dies meer zij. Dat creëert onbedoeld een afstand. Het voelt eenzaam. Iedereen leeft mee, maar niemand weet echt hoe ze zich voelt. “De vader van een goede vriendin van mij is ernstig ziek en, het is misschien heel raar wat ik nu zeg, maar ik ben bijna “blij” dat er iemand is die zegt dat ze zich zo herkent in wat ik meemaak en andersom”, zegt ze bijna onverstaanbaar.
Ook ik herken wat ze zegt, ondanks dat mijn vader nog leeft. Ik weet hoe het voelt als je die jeugdige onbezorgdheid bent kwijtgeraakt.
Want onbezorgd ben ik sinds de confrontatie met kanker op mijn dertigste allang niet meer.
Het is niet zo dat je niet meer kunt genieten van dezelfde dingen als voorheen.
Maar het zit hem meer in de beleving. Die is toch anders. Moeilijk uit te leggen aan een persoon die de onbezorgdheid nog wel voelt.
De andere kant is ook waar. De confrontatie met de kwetsbaarheid van het leven, leert je in één klap dat niets vanzelfsprekend is.
Zware omstandigheden nodigen je uit om anders naar jezelf en anderen te kijken. Dat is niet per definitie iets slechts.
“Ik kon me zo druk maken om dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn én tegelijkertijd stond ik nooit zo stil bij dingen die er wél toe doen; wie ben ik? Wat heb ik nodig? En wat maakt mij gelukkig? Ik ging in veel dingen achteloos mee in de grote stroom. Dat wil ik niet meer. Ik probeer het nu anders te doen.”
Het mooie is, is dat ze deze waardevolle ontdekkingen over haar leven en zichzelf deelt met vrienden en vriendinnen. En die zijn op hun beurt weer dankbaar voor hun “oude” wijze vriendin.
“Mam, ik voel me niet zo lekker”, zegt onze oudste tegen me tijdens onze busrit omhoog. De buschauffeur heeft er zin in want hij rijdt als een bezetene de steile berg op, zo langs de afgrond zonder vangrail. Dat hij een door de wol geverfde chauffeur is, blijkt wel als hij de bus gladjes door elke haarspeldbocht heen manoeuvreert. Ik ben er niet echt gerust op, ondanks zijn ervaring. Hoe vaak heb ik die nieuwsberichten over busongelukken voorbij zien komen? Ik ril.
“Als je zelf geen plannen maakt, word je opgenomen in de plannen van een ander. ”Mijn cliënte knikt instemmend. Ze begrijpt maar al te goed waar dit over gaat. Sinds ze terug is van haar reis naar Australië, waar ze twee maanden alleen doorheen reisde, wordt er aan haar getrokken. “Allemaal lieve mensen hoor”, verzekert ze me. “Maar het verstikt me zo.”
De belangrijkste relatie die je kunt hebben is met jezelf. Want van daaruit, vanuit jouw kern, maak je de beste keuzes voor jezelf. Van daaruit kies je de mensen die bij je passen, die je steunen en voeden. Alleen jij kunt ten volle bepalen welk leven voor jou de meeste voldoening geeft. Jij bepaalt, niet iemand anders. Dat brengt me op de volgende quote die ik mooi vind en die ik met jou wil delen:
