Weer verder
Een perfecte ronde bol, gevormd door tientallen pluisjes. Samen zijn zij één. Als het tijd is om los te laten vliegt het pluisje mee met de beweging van de wind. De bloem is nooit meer hetzelfde, niet meer een perfect geheel, niet meer perfect rond. Wat achterblijft is een leegte, precies daar op de plek waar het pluisje is geweest.
Het pluisje is echter niet verdwenen maar enkel een stukje verder op de aarde neergestreken waar het een nieuw bestaan opbouwt. Hij is niet langer meer een pluisje, maar een zaadje met de kiem van een nieuwe bloem.
Wanneer we iemand of iets dierbaars verliezen dan voelt dat alsof er een stuk van ons is weggewaaid. We zijn niet meer heel. Hij of zij is niet meer in ons midden. De wereld voelt anders aan. En dat klopt. Het is anders en het zal nooit meer hetzelfde zijn. Net als bij de paardenbloem zal ook bij jou een stukje missen. Dat gemis is blijvend. Maar weet je? Als je op een gegeven moment voorbij het verlies kunt kijken dan kun je misschien zien dat hij of zij niet helemaal weg is, maar op een andere manier nog steeds heel dichtbij.
Van jullie liefdevolle verbinding is nog steeds de vrucht voelbaar, weliswaar niet meer in dezelfde vorm, maar wel altijd aanwezig in jouw herinnering en in je hart. Als nieuwe bloem dat ook weer nieuwe vruchten draagt.
“Dit is geloof ik al de tiende keer dat ik erover begin”, zegt mijn cliënte. Ze baalt van zichzelf want ze is opnieuw in haar valkuil gelopen. Voor de zoveelste keer.
“Doe ik het wel goed?” Haar ogen kijken me vragend aan. Sinds drie maanden komt ze iedere week naar me toe om een uur stil te staan bij het overlijden van haar man. Dertig jaar waren ze samen. Dertig jaar deelden ze lief en leed. En toen… was hij er ineens niet meer. Uit het leven gerukt. Weg.
