Weer verder
Een perfecte ronde bol, gevormd door tientallen pluisjes. Samen zijn zij één. Als het tijd is om los te laten vliegt het pluisje mee met de beweging van de wind. De bloem is nooit meer hetzelfde, niet meer een perfect geheel, niet meer perfect rond. Wat achterblijft is een leegte, precies daar op de plek waar het pluisje is geweest.
Het pluisje is echter niet verdwenen maar enkel een stukje verder op de aarde neergestreken waar het een nieuw bestaan opbouwt. Hij is niet langer meer een pluisje, maar een zaadje met de kiem van een nieuwe bloem.
Wanneer we iemand of iets dierbaars verliezen dan voelt dat alsof er een stuk van ons is weggewaaid. We zijn niet meer heel. Hij of zij is niet meer in ons midden. De wereld voelt anders aan. En dat klopt. Het is anders en het zal nooit meer hetzelfde zijn. Net als bij de paardenbloem zal ook bij jou een stukje missen. Dat gemis is blijvend. Maar weet je? Als je op een gegeven moment voorbij het verlies kunt kijken dan kun je misschien zien dat hij of zij niet helemaal weg is, maar op een andere manier nog steeds heel dichtbij.
Van jullie liefdevolle verbinding is nog steeds de vrucht voelbaar, weliswaar niet meer in dezelfde vorm, maar wel altijd aanwezig in jouw herinnering en in je hart. Als nieuwe bloem dat ook weer nieuwe vruchten draagt.
‘Heb ik goed genoeg mijn best gedaan?’ vraagt mijn 83-jarige cliënte zich af. Ik weet dat ze zich dit, sinds het overlijden van haar echtgenoot, veelvuldig afvraagt. Ze is in de laatste fase van haar leven beland en daarin maakt ze de balans voor zichzelf op. Terwijl ik me afvraag waar ze specifiek op doelt, lijkt ze mijn gedachten te lezen en zegt: ‘Heb ik genoeg gedaan om de hemel en de aarde met elkaar te verbinden? Is het me gelukt om de hemel naar hier te brengen en dit door te geven aan anderen?’ Een boeiende vraag, waarna een boeiend gesprek volgt.
Wanneer lukt het je om weer 'JA' te zeggen tegen jezelf? Als een dierbare overlijdt, vinden we dat vaak heel moeilijk. We weten dat het wel mag, maar ergens voelt dat verkeerd. Hoe vind je de ruimte voor jezelf als je zonder jouw geliefde weer verder moet?
Lang, lang geleden, toen COVID-19 nog niet bestond, knuffelden mensen met elkaar. Gewoon zonder aarzeling omdat ze het fijn vonden elkaar weer te zien. Een warme omhelzing die een vriendschap extra waarde geeft. Een troostende arm om een schouder, een spontane vreugdevolle kus op de wang of een bemoedigend klopje op iemands rug. Ik mis het enorm.
